Atendendo ao barómetro de abril do CIS chegamos a estas eleccións cun panorama que por inusual nos resulta difícil de comprender e de
valorar. Probablemente esteamos diante das eleccións máis imprevisibles das últimas
décadas, provocado en boa parte polo fastío do eleitorado, pola irrupción de 2 novas forzas no
panorama estatal e polo cariz de primarias que asume esta convocatoria.
Mentres dilucidamos se as enquisas funcionan realmente como
indicadores ou como xeneradores de tendencia -que ese é outro debate pendente e
necesario- non ocultamos certa impaciencia por analizar/xustificar o resultado
que emane das urnas, mesmo antes de que se produza.
Para alén das valoracións que xa imaxinamos de antemán, o
luns 25 obrigará a todos os partidos políticos a facer umha análise seria e
autocrítica se non queren verse engulidos polas sorpresas das metamorfoses. O
PP terá que valorar se poderá remontar até o outono a forte caída que vai
experimentar, e se vai poder apaciguar aos milleiros de cargos intermedios e de
confianza que van ter que deixar as lagostas para voltar aos garbanzos. O PSOE,
comprobar se pode manter a súa condición de aglutinador do voto socialdemócrata
ou prefire o perigoso xogo do troco de cartas entre Ferraz e Xénova. Podemos,
se consegue ocupar a centralidade do taboleiro ou ten que definir máis a mensaxe concentrándose nun target eleitoral máis reducido. Ciudadanos, se ten algo a
dicer na construcción do futuro partido liberal-conservador en substitución ou
reconversión da direita actual. IU, como é posíbel que non fora quen de
comunicar coa cidadanía do mesmo xeito que comunicou o “brazo” extinguido con
Podemos e mesmo con algumhas iniciativas cidadás.
En Catalunya, esmorecida en
parte a proposta hexemónica, non podemos obviar cuanto sumarán as forzas
partidarias do referendum, e deixar de secuestrar con excusas peregrinas o
dereito de opinión dos cidadáns. En Galiza, os partidos que noutrora conformaron
o BNG tamén terán que analizar os resultados en clave de país e ver se
compensou a viaxe que desde o ano 2003 os está convertindo en forza residual
dentro do panorama político galego, un panorama que precisa urxentemente dumha
forza nacionalista –se non de dúas- ben definida, ideolóxica e estruturalmente.
Por raras que nos parezan hoxe as previsións, non podemos
esquecer aquelas primeiras convocatorias eleitorais despois da morte do
dictador, cuxos resultados amosaron un espectro con 4 partidos (que curioso) e porcentaxes e diferenzas semellantes aos números que nos imos atopar manhá. Mesmo se damos por
boas aquelas eleccións municipais do 25 de xaneiro de 1976 (primeiras da
democracia, aínda que con restriccións), atopariamos umha nova coincidencia
temporal entre as de 1936 e as actuais do 2015.
Até os slogans repiten o panorama dos primeiros anos 80,
falándonos cicais dun feche de ciclo. Asistimos con certa incredulidade ao emprego
sen complexos do “cambio” como consigna eleitoral e mesmo de conceitos como renovación ou transparencia
(a glasnost de Gorbachov, non tan manida e esgotada como o lema que levou ao PSOE ao poder naquel outono de 1982). Está por ver se os lemas
empregados hoxe de transparencia e horizontalidade non se fixarán na nosa
memoria –co paso dos anos- coa mesma sensación de desilusión e fraude que nos
deixou a toda umha xeración aqueloutro empregado por González e o seu partido
hai máis de 30 anos.
Outra proba -ao meu ver, evidente- do feche de ciclo é a
desaparición do termo “partido”. Umha palabra mal vista (por desgraza) que non
seremos quen de atopar en ningún cartaz eleitoral. Semella que xa ninguén quer ser
un partido ou sente vergonha de pertencer a este tipo de estruturas directamente
relacionadas no maxín común cun xeito de facer política. A mesma sensación, por
certo, que deben ter as entidades bancarias, empenhadas en facer desaparecer a
palabra “banco” dos seus nomes e imaxes corporativas.
Os poderes político e económico xa non queren que os
conhezamos polo nome co que o vinhemos facendo durante muitas xeracións, cicais
umha mostra de que asumen a súa culpabilidade na situación de deterioro social
e económico que sufrimos. Porén, un troco de nome non é abondo para purgar as
responsabilidades. É preciso que todo mude, pero non para que todo siga igual
como na obra de Lampedusa, senón para airear os Poderes do Estado e por enriba
de todo demostrarlle á cidadanía, demostrarnos a nós mesmos, que podemos e
temos a obriga de exercer a soberanía para decidir sobre o noso futuro.
Ningún comentario:
Publicar un comentario